سندرم شانه یخ زده

سندرم شانه یخ زده یا فروزن شولدر نوعی بیماری شایع مفصل شانه است که با درد ، خشکی و التهاب شانه و همچنین کاهش دامنه حرکتی شانه مشخص می شود. در حالی که علت دقیق شانه یخ زده به طور کامل شناخته نشده است، اعتقاد بر این است که شامل التهاب، ضخیم شدن و سفت شدن کپسول اطراف مفصل شانه است. این وضعیت می تواند به طور قابل توجهی بر کیفیت زندگی و فعالیت های روزانه فرد تأثیر بگذارد و درک علل، علائم، تشخیص و گزینه های درمانی آن ضروری است. مفصل شانه ساختار پیچیده ای است که از سه استخوان تشکیل شده است: استخوان بازو (استخوان بازو)، کتف (تیغه شانه) و ترقوه (ترقوه). مفصل شانه یک مفصل گوی و کاسه ای است که در آن سر گرد استخوان بازو در یک حفره کم عمق به نام حفره گلنوئیدی کتف قرار می گیرد. اطراف این مفصل کپسولی از بافت همبند است که استخوان ها را در کنار هم نگه می دارد و باعث ثبات می شود.

دلایل و عوامل خطر سندرم شانه یخ زده

سندرم شانه یخ زده معمولاً به تدریج ایجاد می شود و در طول زمان پیشرفت می کند. معمولاً افراد بین ۴۰ تا ۶۰ سال را تحت تأثیر قرار می دهد و زنان بیشتر از مردان مستعد ابتلا به آن هستند. در حالی که علت دقیق آن به طور کامل شناخته نشده است، عوامل خطر خاصی شناسایی شده اند، از جمله:

• دیابت: افراد مبتلا به دیابت بیشتر در معرض خطر ابتلا به شانه یخ زده هستند که نشان دهنده ارتباط بالقوه بین متابولیسم گلوکز و این بیماری است.
• بی حرکتی: بی حرکتی طولانی مدت مفصل شانه، مانند پس از جراحی یا آسیب، می تواند منجر به ایجاد کپسولیت چسبنده شود.
• سایر شرایط سلامتی: برخی شرایط پزشکی مانند اختلالات تیروئید، بیماری قلبی عروقی و بیماری پارکینسون ممکن است خطر ابتلا به شانه یخ زده را افزایش دهند.

مراحل شانه یخ زده

۱٫ مرحله انجماد:
در این مرحله اولیه، افراد شروع تدریجی شانه درد را تجربه می کنند که اغلب در شب بدتر می شود. با افزایش درد، سفتی شانه و محدودیت دامنه حرکتی قابل توجه می شود. فعالیت هایی که نیاز به حرکت بالای سر دارند یا رسیدن به پشت سر ممکن است چالش برانگیز شوند.

۲٫ مرحله یخ زدگی
در مرحله یخ زدگی، سفتی شانه بارزتر می شود و دامنه حرکت به میزان قابل توجهی محدود می شود. کارهای ساده مانند شانه کردن موها یا دستیابی به اقلام در قفسه های بلند دشوار می شوند. با وجود سفتی، درد ممکن است در این مرحله کاهش یابد یا قابل تحمل تر شود.

۳٫ مرحله ذوب:
مرحله ذوب با بهبود تدریجی در تحرک شانه و کاهش درد مشخص می شود. با این حال، بهبودی کامل ممکن است چند ماه تا چند سال طول بکشد. در برخی موارد، دامنه کامل حرکت ممکن است بازیابی نشود، به ویژه اگر شرایط شدید باشد یا اگر درمان کافی دریافت نشده باشد.

علائم سندرم شانه یخ زده

علائم مشخصه سندرم شانه یخ زده عبارتند از:

• شانه درد مداوم، اغلب در شب بدتر می شود
• شروع تدریجی سفتی شانه
• محدوده حرکتی محدود، به ویژه هنگام بلند کردن بازو یا رسیدن به پشت
• مشکل در انجام فعالیت های روزانه که شامل حرکت شانه است

تشخیص سندرم شانه یخ زده معمولاً شامل ترکیبی از تاریخچه پزشکی، معاینه فیزیکی و آزمایش های تصویربرداری است. پزشک در مورد علائم بیمار، تاریخچه پزشکی، و هر گونه بیماری زمینه ای سوال خواهد کرد. در طول معاینه فیزیکی، پزشک دامنه حرکت مفصل شانه را ارزیابی می کند و به دنبال علائم التهاب یا ناهنجاری های ساختاری می شود.

آزمایشات تصویربرداری مانند اشعه ایکس، ام آر آی (تصویربرداری تشدید مغناطیسی) یا اولتراسوند ممکن است برای رد سایر شرایط مانند آرتریت یا آسیب روتاتور کاف و ارزیابی میزان التهاب و سفتی مفصل تجویز شود.

گزینه های درمان

هدف درمان سندرم شانه یخ زده تسکین درد، بهبود تحرک شانه و بازگرداندن عملکرد است. انتخاب درمان بستگی به شدت علائم دارد و ممکن است شامل موارد زیر باشد:

مدیریت درد
مسکن‌های بدون نسخه مانند پاراستامول یا داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAIDs) ممکن است به کاهش درد و التهاب شانه کمک کنند. در برخی موارد، پزشک ممکن است داروهای مسکن قوی‌تر یا تزریق کورتیکواستروئید را برای کاهش درد و التهاب تجویز کند.

فیزیوتراپی سندرم شانه یخ زده

فیزیوتراپی نقش مهمی در مدیریت شانه یخ زده دارد. یک برنامه ورزشی متناسب با تمرکز بر کشش و تقویت عضلات شانه می تواند به بهبود دامنه حرکتی و انعطاف پذیری کمک کند. درمانگران همچنین ممکن است از تکنیک هایی مانند درمان دستی، اولتراسوند یا تحریک الکتریکی برای تسکین درد و بهبودی استفاده کنند.

هیدرودیلاتاسیون
اتساع هیدرولیکی که به عنوان اتساع آب نیز شناخته می شود، شامل تزریق یک مایع استریل (معمولاً سالین) به مفصل شانه برای گسترش کپسول و بهبود دامنه حرکتی است. این روش اغلب تحت سونوگرافی یا هدایت فلوروسکوپی انجام می شود و ممکن است برای مزایای بیشتر با تزریق کورتیکواستروئید ترکیب شود.

جراحی
جراحی برای سندرم شانه یخ زده به ندرت مورد نیاز است و معمولاً تنها زمانی در نظر گرفته می‌شود که درمان‌های محافظه‌کار نتوانسته اند تسکین دهند. گزینه‌های جراحی ممکن است شامل رهاسازی کپسول آرتروسکوپی باشد، جایی که جراح کپسول تنگ را برش می‌دهد تا تحرک شانه را بهبود بخشد. در برخی موارد، جراحی آزادسازی کپسول باز ممکن است برای موارد شدید یا مقاوم لازم باشد.